Çocuklara dini öğretmek

 
Demek ki bir yanlış vardır ve o yanlış şudur; din önce iman sonra ibadet, amel ve ahlaktır. Tüm bunların doğru adresi ve esas hocası ise Kur’an’dır. Allah kelamı Kur’an her şeyden önce ve defalarca imanı emrederek tüm güzellik ve sapmaların kaynağının bu olduğunu işaret eder. Buradan çıkacak sonuç çocuğa öğretilecek ilk şeyin iman ve Kur’an olduğu gerçeğidir.

Lakin burada en önemli husus çocuğun (ki çoğusu okuryazardır) ilk önce Kur’an’ı kendi diliyle okuması, anlaması ve kendisine sonuçlar çıkararak imana sahip olup, bu imanı güçlendirmesidir.

Bu yapılmaz ise çocuk hurafeler, rivayetler, örfler içindeki dini atalarından geldiği gibi öğrenecek, Arapça Kur’an ile temas etse bile manasına temas edemediği için kör ve sağır bir Müslüman olarak güdük kalacaktır.

Kur’an mealinden, yavaş yavaş ve manasına temas edilerek okunduğunda (hele ki çocuk her seferinde mükâfatlandırılırsa) çocuğun ufku genişleyecek ve sokakta tanıştığı kötülüğün, televizyonda gördüğü aykırılıkların, kendisine yanlış tanıtılmaya çalışanların farkına varacaktır. Asıl sevap olan ve olması gereken budur.

Çocuk sahip olacağı imanını aile ve yakın çevre ortamında güçlendirme imkânı bulduğunda da bir daha kolay kolay yoldan çıkmayacaktır. İşte aile bu güzel örneği yaşamak ve çocuktan da istemekle yükümlüdür.

İbadet faslı elbet imanı güçlendiren hususlardandır ve dinen buluğ olmuş insanın yapması gerekendir. Ama o insan aynı zamanda salih amel işlemek, ahlaklı olmak, değer üretmek ve iyi bir insan olmakla da mükelleftir ve bunları kazanacağı yerde her şeyden önce aile ortamıdır.

Anne baba doğrusunu, tamamını, olması gerekeni bilememe durumundaysa yardım alınacaklar elbette bulunur. Bu bir akraba olabileceği gibi bir komşu veya bir yakında olabilir. Yeter ki çocukta iman filizleri yeşertilebilsin.

Toplumun bugün yaşadığı ızdırabın sebebi işte bu iman ve Kur’an noksanlığıdır.

İnsanları hedef göstererek imansız diye nitelemek günahtır, imanın kimde olduğunu sadece Allah bilir doğrudur ama bu bizim imansızı tarif etmemize engel değildir. Bilakis tarif etmeliyiz ki çocuk iyi-kötü ayırt edebilsin.

Keza çocuk mealini okuduğu Kur’an ile Allah’ın sınırlarını tanıdıkça, sevap ve günah çizgilerini belirledikçe, iyi ve kötü ayırımını daha net yapacak ve ileriki yaşlarda şeytanın maymunu olmayacaktır.

İbadet faslı da aslen aynıdır. Anne babanın namaz kıldığı bir evde muhtemeldir çocukta kılacaktır. Anne babanın her türlü ahlaksızlığı yaşadığı bir ortamda çocuğun etkileneceği de muhakkaktır.

Ahlaklı olmak ise birikimin ve örnek davranışların sonucu ortaya çıkan kardelen çiçeğidir. Bir gecede oluşmaz ve kıymetlidir. Çünkü ahlak içinde imanı, ibadeti, Allah-Peygamber ve Kul sevgisini barındırır. İyilik, güzellik adına olan her şey ahlakın içindedir ve asıl hedef kulun cennetvari ya da başka bir deyişle Peygamberimizin ahlakına uygun yaşamasıdır.

Bu örneklik takke ve tesbih örnekliği değil ahlak ve samimiyet örnekliğidir.

Çocuğa eğitimin her safhasında kötülüğü aşılamaya çalışanlar olacaktır. Aile bu mihrakları fark etmek ve çocuktan uzak tutmak durumundadır. Bu mihraklar kötü bir arkadaş olabileceği gibi dini hafife alan bir aile büyüğü de olabilir. Aile dikkat etmek, uyarmak ve doğrusunu göstermek zorundadır ki en büyük yardımcıları yine Kur’an’ın meselleridir.

Çocuğa yapılacak en büyük kötülük ve aileye en çok vebal yükleyecek olan şey dinin hurafe ve batılla bezenmesine neden olabilecek tehdide sahip anlaşılmadan okunan, dua niyetine okunan Arapça Kur’an’a hapsedilmesidir.

Bu çocuğun dinden ve Allah kelamından bir şey anlamamasına, Kur’an’ı hayatına kılavuz yapamamasına sebep olacağı gibi aynı zamanda da çocuğu bir süre sonra kişilere (Arapça bildiğini sananlara) mahkum edecek ve kaçınılmaz olarak çocuk dinden soğuyacaktır.